Իմ ամռային արձակուրդները անցել էլ շատ պրոդուկտիվ։ Ասեմ, որ հենց առաջին օրերից հասցրեցի դիտել տարվա ամենահետաքրքիր կինոնկարներն ու ներկայացումները։ Ամեն օր երեկոն անցկացնում էինք կինոթատրոններում և թատրոնում։ Հետո կպատմեմ իմ դիտած ֆիլմերի և ներկայացումների մասին։ Հետո արձակուրդի առաջին շաբաթներին մասնակցում էի իմ սիրելի սեբաստացիական միջոցառումներին և ուղևորություններին։ Ասեմ, որ շատ հետաքրքիր ճամփորդությունների մասնակցեցի։ Ապա ընտանիքով պլանավորեցինք գնալ Վրաստան։ Ես գիտեմ, որ մարդիկ մեր հարևան երկիր գնալիս, Կոբուլետի, Բաթումի, Թբիլիսի քաղաքներից մեկն ու մեկն են ընտրում, և այնտեղ մնում են հինգից տասը օր։ Մենք որոշեցինք արձակուրդի օրերին լինել այդ երեք քաղաքներում էլ և յուրաքանչյուրում մնաինք մեկ շաբաթ։ Մեքենայով չէինք և ստիպված կիլոմետրերով քայլում էինք անծանոթ քաղաքներում և ավելի մոտիկից բացահայտում դրանք, այնտեղ ապրող մարդկանց, նրանց
սովորույթներն ու վրացիների բնավորունը։ Ծովափնյա քաղաքներում մարդիկ շատ հյուրընկալ էին, բարի, ժպտադեմ։ Թբիլիսիում ավելի խիստ էին և համարյա ռուսերեն չէին խոսում։ Շատ համեղ էր նրանց խոհանոցը, բայց միօրինակ էր։ Մեզ մոտ ռեստորաններում և սրճարաններում և ճաշատեսակներն են բազմազան և սպասարկումն է ավելի լավը։ Այսպես մենք ամեն օր քայլում էինք կիլոմետրերով ամեմ օր բացահայտում նորանոր բաներ։ Կոբուլետիում և Բաթումիում ծովն էր անգերազանցելի։ Շատ սիրուն մայրամուտներ և լուսաբացներ էին։ Թբիլիսիում մշակութային կյանքը։ Ամենուր մարդիկ երգում էին նվագում։ Բազմաթիվ եկեղեցիներ կային։ Վրացական և հայկական եկեղեցիները միայն առաջին հայացքից էին իրար նման, դե երկուսն էլ քրիստոնեական եկեղեցիներ ։ Բայց երբ ներս էիր մտնում անմիջապես հասկանում էիր, թե որն է վրացականը և որը հայկականը։
Հետաքրքիր տեղերից էր Թբիլիսիի Իլուզյաների թանգարանը, Տիկնիկային թատրոնը, Ազատության հրապարակը, ճոպանուղին, նավարկությունը Քուռ գետով։ Բաթումիում՝ նավարկությունը Սև ծովի վրա, հայկական եկեղեցին և Բուսաբանական այգին։
Քանի որ ընտանիքով էինք և սեզոնն էլ այնպիսին էր որ մեր ընկերներից շատերն էին այդ օրերին Վրաստանում, գրեթե ամեն օր մեկն ու մեկի հետ էինք անցկացնում։ Ամեն գիշեր մենք հավաքվում էինք և խաղում խաղեր, զրուցում, շրջում ծովափվ և համեմատում այդ երկրի ամեն ինչը մեր սիրելի հայրենիքի հետ։ Այս ամառ ես ստացա ուրախ եւ հիշվող բազմաթիվ էմոցիաներ։ Երևան էինք վերադառնում գնացքով։ Անհամբեր սպասում էինք, թե երբ են հատելու սահմանը և վերջապես հասնելեւ սիրելի մայրաքաղաքի կայարանին։
Շատ տխրել էի, երբ լսել էի Սուրմալուի ողբերգական դեպքի մասին։ Հավատս չէր գալիս, որ մեր քաղաքում այդպիսի պայթյուն է եղել։ Արշակունյաց պողոտայից դեպի մեր տուն տանող ճանապարհը փակ էր, տեսարանը շատ մռայլ ու տխուր։ Բայց հանկարծ մտածեցի, որ, մեր քաղաքում էլ ուրախություն կլինի և ես, իմ ընկերները, մեր ծնողները անպայման պետք է ուրախ զգանք մեզ հենց մեր քաղաքում։
Միսաք Մինասյան 