Թվարկեք Հայտնի խմբակներն ու կազմակերպությունները ։Պարզաբանեք ազգային կուսակցությունների ստեղծման անհրաժեշտությունը
Բարենպաստ ընկերություն , Պաշտպան հայրենյաց , Սև խաչ։
Հայ ազատագրական պայքարը ստեղծելու նպատակով 1870-1880-ստեղծվեցին թաքուն հայ ազատագրական խմբակներ որոնց նպատակն էր Սուլթանական ռեժիմից ազատումը։
Որոնք էին հայդույական շարժման առաջացման պատճառները ։ Թվարկեք ձեզ հայտնի հայդուկների ։
Սուլթան Աբդուլ Համիդ 2-րդ արյունալի վարչակագրի դեմ հայ ժողովուրդը դուրս եկավ ազատագրական պայքարի ։ Արևմտահայ գյուղացին ինքնաբուխ ծավալեց պարտիզանական շարժում որի անուններ հայդուկային շարժում։
Մարգար Վարժապետ, Արաբո, Թորոս Ծառուկյան ։
. Օգտվելով Մեծ պատերազմի առաջացրած խառը իրադրությունից՝ երիտթուրքերը հայության նկատմամբ պետականորեն իրագործեցին վաղօրոք մշակված հրեշավոր ծրագիրը: Հայաստանի մեծ մասը հայազրկվեց, իսկ հայերի մեխ մասը հայրենազրկվեց:
Բացատրեք «ցեղասպանություն» հասկացությունը: Հիմնավորեք, որ հայերի նկատմամբ թուրքական պետության իրականացրածը ցեղասպանություն է:
Խմբային կամ անհատական աշխատանքով պատրաստեք «Հայոց մեծ եղեռնը և դրա հետևանքները» թեմայով ելույթ՝ օգտվելով նաև լրացուցիչ աղբյուրներից ու համացանցի համապատասխան կայքէջերից (genocide.am, http://www.genocide-museum.am/arm/armenian_genocide.php, enoyclopedia.am, hy.wikipedia.org և այլն ):
Իհարկե, ցեղասպանություն հասկացությունը միայն որոշակի խմբի զանգվածային սպանության մասին չէ. այն ներառում է ազգային, էթնիկ, ռասայական կամ կրոնական խմբի դիտավորյալ և համակարգված ոչնչացումը, ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն: Այն ներառում է ոչ միայն ֆիզիկական ոչնչացում, այլև ժողովրդի մշակույթի, ինքնության և ժառանգության վերացում: Ցեղասպանությունը ճանաչված է որպես մարդկության դեմ ուղղված ծանրագույն հանցագործություններից մեկը և բացահայտորեն արգելված է միջազգային իրավունքով։
Մեծ պատերազմի ժամանակ երիտթուրքերի ձեռնարկած գործողությունները հայ բնակչության դեմ, անկասկած, համապատասխանում են ցեղասպանության չափանիշներին։ Հայոց ցեղասպանությունը համակարգված արշավ էր, որը կազմակերպվել էր Օսմանյան կայսրության կողմից, որի նպատակն էր բնաջնջել հայ ժողովրդին և ջնջել նրա ներկայությունը պատմական հայրենիքից:
Այս պնդումը հիմնավորելու համար պետք է հաշվի առնել հետևյալ ասպեկտները.
- Մտադրություն. Հայ բնակչությանը ամբողջությամբ կամ մասամբ ոչնչացնելու մտադրությունն ակնհայտ է Օսմանյան կառավարության կողմից իրականացվող քաղաքականությունից և գործողություններից: Նրանք նախաձեռնեցին զանգվածային տեղահանումներ, բռնի երթեր, ջարդեր՝ հայերին բնաջնջելու բացահայտ նպատակով։
- Ծավալը և մասշտաբը. Հայոց ցեղասպանությունը հանգեցրեց մոտ 1,5 միլիոն հայերի մահվան՝ զանգվածային սպանությունների, սովի և այլ վայրագությունների միջոցով: Կյանքի այս հսկայական կորուստը ցույց է տալիս ցեղասպանության համակարգված բնույթն ու համատարած ազդեցությունը:
- Մեթոդաբանություն. Օսմանյան իշխանությունները ցեղասպանություն իրականացնելու համար կիրառեցին տարբեր դաժան մեթոդներ, ներառյալ զանգվածային մահապատիժները, հարկադիր աշխատանքը, սովը և տեղահանությունները: Այս գործողությունները պատահական կամ պատահական չէին, այլ մանրակրկիտ ծրագրված արշավի մաս՝ ուղղված հայ բնակչությանը արմատախիլ անելու:
- Անմարդկայնացում և խտրականություն. Հայերը սիստեմատիկորեն ապամարդկայնացվել են, ենթարկվել խտրականության և զրկվել իրենց հիմնական իրավունքներից և արժանապատվությունից: Նրանք ներկայացվում էին որպես պետական դավաճաններ և թշնամիներ, ինչը նպաստեց նրանց հետապնդմանը և, ի վերջո, ոչնչացմանը:
- Ժխտում և քողարկում. Չնայած Հայոց ցեղասպանության ճնշող ապացույցներին և միջազգային ճանաչմանը, թուրքական հաջորդ կառավարությունները հերքել կամ թերագնահատել են հայ ժողովրդի դեմ իրականացված վայրագությունները: Այս շարունակական ժխտումը հավերժացնում է անարդարությունը և կանխում իրական հաշտեցումն ու ապաքինումը:
Այժմ կազմենք «Հայոց մեծ եղեռնը և դրա հետևանքները» ելույթը.
Տիկնայք եւ պարոնայք,
Այսօր մենք հավաքվում ենք այստեղ՝ հիշելու մարդկության պատմության ամենամութ գլուխներից մեկը՝ Հայոց ցեղասպանությունը: Օսմանյան կայսրության կողմից կազմակերպված բնաջնջման համակարգված արշավը, ցեղասպանությունը նպատակ ուներ արմատախիլ անել հայ ժողովրդին և ջնջել նրա ներկայությունը նախնիների հայրենիքից:
Անդրադառնալով այս ողբերգությանը, մենք չենք կարող անտեսել հայ ժողովրդի դեմ կատարված հանցագործությունների ահռելիությունը։ Ավելի քան 1,5 միլիոն անմեղ տղամարդիկ, կանայք և երեխաներ զոհվեցին զանգվածային սպանությունների, բռնի երթերի, սովի և այլ վայրագությունների հետևանքով: Նրանց կյանքը դաժանորեն կրճատվեց, նրանց ընտանիքները քայքայվեցին, իսկ համայնքները ոչնչացվեցին:
Հայոց ցեղասպանությունը պարզապես պատերազմի կամ էթնիկ հակամարտությունների քաոսի արդյունք չէր. դա կանխամտածված և համակարգված ոչնչացման արշավ էր: Օսմանյան իշխանությունները պատերազմի քողի տակ իրականացրել են հայ բնակչության ապամարդկայնացման, խտրականության ենթարկելու և ի վերջո ոչնչացնելու քաղաքականություն։
Հայոց ցեղասպանության հետեւանքները շարունակում են արձագանքել մինչ օրս: Ամբողջ սերունդներ կորան, ընտանիքներ քանդվեցին, իսկ հարուստ մշակութային ժառանգությունը գրեթե ջնջվեց: Վերապրածների կրած վնասվածքն ու տառապանքը խոր սպիներ են թողել, որոնք կարող են երբեք ամբողջությամբ չբուժվել:
Այդուհանդերձ, չնայած ժամանակի ընթացքին, հայ ժողովրդի համար արդարությունը խուսափողական է եղել։ Թուրքական կառավարության կողմից ցեղասպանության շարունակական ժխտումը հավերժացնում է անարդարությունը և կանխում իրական հաշտեցումն ու ապաքինումը: Հրամայական է, որ մենք ճանաչենք ճշմարտությունը, հարգենք զոհերի հիշատակը և պատասխանատվության ենթարկենք նրանց, ովքեր պատասխանատու են իրենց հանցագործությունների համար:
Այսօր լինելով այստեղ՝ եկեք վերահաստատենք մեր հանձնառությունը՝ երբեք չմոռանալ Հայոց ցեղասպանությունը և անխոնջ աշխատել՝ ապահովելու համար, որ նման վայրագությունները երբեք չկրկնվեն: Թող որ մենք ձգտենք մի աշխարհի, որտեղ բոլոր ժողովուրդներին կվերաբերվեն արժանապատվորեն, հարգանքով և մարդասիրությամբ:
10. 1917 թվականին, ընթացող համաշհխարայինկռվի պայմաններում Ռուսաստանթւմ տեղի ունեցան երկու հեղափթխություններ, որոնք արմատապես փոխեցին նրա զարգացման ուղին: Դրանք մեծ ազդեցություն ունեցան նաևնախկին կայսրության ազգային երկրամասերի ժողովրդների պատմական ընթացքի վրա:
Ցարիզմի տապալումից հետո ի՞նչ փոփոխություններ եղան Ռուսաստանի կենտրոնում և Անդրկովկասում:
Փաստերով ցույց տվեք, որ հայ ազգային-քաղաքական կյանքը վերելք ապրեց 1917 թվականին: Ազգայինի՞նչ նոր մարմիններ ստեղծվեցին:
1917-ին ցարիզմի անկումից հետո Ռուսաստանում զգալի քաղաքական ցնցումներ և վերափոխումներ ապրեցին, որոնք ազդեցին նաև Անդրկովկասի տարածաշրջանի վրա։ Ռուսաստանի կենտրոնում Փետրվարյան հեղափոխությունը հանգեցրեց Նիկոլայ II ցարի գահից հրաժարվելուն և ժամանակավոր կառավարության հաստատմանը։ Այս կառավարությունը ի սկզբանե նպատակ ուներ քաղաքական բարեփոխումներ իրականացնելու և սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծմանը։ Այնուամենայնիվ, նրա հեղինակությունը վիճարկվեց տարբեր խմբավորումների կողմից, ներառյալ բոլշևիկները, որոնք ի վերջո գրավեցին իշխանությունը Հոկտեմբերյան հեղափոխության ժամանակ, ինչը հանգեցրեց խորհրդային կառավարության հաստատմանը:
Անդրկովկասում, որն ընդգրկում էր այնպիսի տարածքներ, ինչպիսիք են Հայաստանը, Ադրբեջանը, Վրաստանը, ցարիզմի փլուզումը հնարավորություն ստեղծեց, որ ազգայնական շարժումները թափ հավաքեն։ Հատկապես հայերը զգալի վերելք ապրեցին ազգային-քաղաքական կյանքում 1917 թվականին: Ահա մի քանի հիմնական փոփոխություններ և զարգացումներ.
- Հայոց ազգային խորհուրդը: 1917 թվականի մայիսին Վրաստանի Թիֆլիսում (ներկայիս Թբիլիսի) ստեղծվեց Հայ ազգային խորհուրդը (ՀԱԿ): Այս խորհուրդը նպատակ ուներ ներկայացնելու Անդրկովկասում հայերի շահերը և վճռորոշ դեր խաղաց հայկական քաղաքական պահանջների ձևակերպման գործում։
- Հայկական Կոնգրես. 1917 թվականի սեպտեմբերին Թիֆլիսում գումարվեց Հայ Ազգային Կոնգրեսը, որը համախմբեց հայ տարբեր քաղաքական կուսակցություններին, կազմակերպություններին և մտավորականներին։ Համագումարը քննարկել է այնպիսի հարցեր, ինչպիսիք են հայերի ինքնորոշումը և հայաբնակ տարածքների ապագա կարգավիճակը։
- Հայկական Զինվորական Միավորումներ. Այս ժամանակահատվածում ստեղծվեցին հայկական զորամասեր՝ պաշտպանելու հայաբնակ տարածքները տարբեր սպառնալիքներից, այդ թվում՝ օսմանյան ներխուժումներից։ Այս ստորաբաժանումները նշանակալի դեր են խաղացել հայկական համայնքների պաշտպանության և հայկական շահերի պաշտպանության գործում։
- Մշակութային վերածնունդ. Ժամանակաշրջանը նաև մշակութային վերածննդի ականատես եղավ հայերի շրջանում՝ հայոց լեզվի, գրականության և արվեստի խթանմամբ: Հայ մտավորականներն ու գործիչները առանցքային դեր են խաղացել ազգային գիտակցության և ինքնության ամրապնդման գործում:
- Անկախության հռչակագիր. 1918 թվականին, Ռուսական կայսրության փլուզումից հետո և Առաջին համաշխարհային պատերազմի քաոսի ֆոնին, Հայաստանը անկախություն հռչակեց 1918 թվականի մայիսի 28-ին: Սա նշանավորեց Հայաստանի Առաջին Հանրապետության ստեղծումը, թեև նրա գոյությանը սպառնում էին տարբեր արտաքին և ներքին մարտահրավերներ։
Այս զարգացումները ցույց են տալիս 1917-ին հայ ազգային-քաղաքական կյանքի զգալի վերելքը, երբ ի հայտ եկան տարբեր հայկական կազմակերպություններ և հաստատություններ՝ ժամանակի բուռն քաղաքական միջավայրում հայկական շահերն ու նկրտումները արտահայտելու համար:
11.Խորհրդային Ռուսաստանը, Քառյակ միություն երկրների հետ առանձին հաշտություն կնքելով, դուրս եկավ Առաջին աշխարհամարտից։ Այդ ճանապարհին նա զոհաբերեց հայության պատմական իրավունքները, և Հայաստանի մեծ մասը կրկին հայտնվեց թուրքական տերության կազմում։ Վերսկսվեց պատերազմը Կովլասյան ժակատում, որն ի վերջո վերածվեց հայ-թուրքական բախման։Որ պայմանագրով բոլշևիկյան իշխանությունը դուրս եկավ պատերազմից։ Ներկայացրեք Կովկասյան ճակատում ձևավորված հայկական զորամիավորումները, հրամանատարներին։Իրականում ում միջև էր ընթացքում պատերազմը Կովկասյան ճակատում 1918 թ․ ապրիլ-մայիս ամիսներին։ Թվարկեք հայ ժողովրդի Մայիսյան հերոսամարտերը, աչքի ընկած ղեկավարներին և զորականներին։ Վերհանեք Մայիսյաան փառահեղ հաղթանակների պտմական նշանակություն։Խմբային կամ անհատական աշղատանքով պատրաստեք ելույթ Մայիսյան հերոսամարտերից մեկի վերաբերյալ ՝ օգտվելով նաև լրացուցիչ աղբյուրներից ու համացանցի նյութեր։
12.XIXդ. երկրորդ կեսին և XXդ. սկզբին հսկայական զարգացում ապրեց հայկական մշակույթը: Վերելք ապրեց կրթական գործը, հայ գիտնականները քայլում էին ժամանակի գիտական նվաճումների համահունչ: Գրականության և արվեստի ոլորտները նույնպես զարգանում էին արդիական ուղղությունների և սկզբունքնորի հիման վրա:
Ներկայացրեք հայ ազգային կրթական նշանավոր հաստատությունները: Գիտության ո՞ր ասպարեզնորում նվաճումների հասան հայ գիտնականները:
Ձեր կարծիքով հայագիտությունը ինչո՞ւ վերելք ապրեց: Նշեք հայտնի հայագետերի: Ի՞նչ նշանավոր հայ պատմաբաների գիտեք:
Խմբային կամ անհատական աշխատանքով պատրաստեք ելույթ հայ մշակույթի որևէ ականավոր գործչի մասի՝ օգտվելով նաև լրացուցիչ աղյուրներից ու համացանցի նյութերից:
19-րդ դարի և 20-րդ դարի սկզբին հայկական մշակույթը զգալի զարգացում ապրեց՝ նշանավորվելով կրթական հաստատությունների, գիտական նվաճումների, գրականության և արվեստի վերելքով։ Այս ժամանակաշրջանում ի հայտ եկան հայկական ազգային կրթական հաստատություններ, որոնք ծառայում էին որպես ինտելեկտուալ աճի և մշակութային փոխանակման հանգույցներ: Այս հաստատությունների շարքում ուշագրավ օրինակները ներառում են.
- Մխիթարյան միաբանություն. 17-րդ դարում հիմնադրված Վենետիկի Մխիթարյան միաբանությունը վճռորոշ դեր է խաղացել հայ մշակույթի պահպանման և առաջխաղացման գործում։ Այնտեղ գործում էին հռչակավոր վանք, դպրոց և տպարան՝ նպաստելով ողջ Եվրոպայի հայերի կրթությանն ու լուսավորությանը:
- Երևանի պետական համալսարան. 1919 թվականին հիմնադրված Երևանի պետական համալսարանը դարձավ Հայաստանի բարձրագույն կրթության նշանավոր կենտրոն։ Այն առաջարկում էր տարբեր ոլորտների ծրագրեր՝ խթանելով ինտելեկտուալ դիսկուրսը և դաստիարակելով գիտնականների և մասնագետների սերունդներ:
- Հայաստանի Գիտությունների Ակադեմիա. 1943 թվականին հիմնադրված Հայաստանի Գիտությունների Ակադեմիան դարձավ գիտական հետազոտությունների և նորարարության առաջատար հաստատություն Հայաստանում։ Այն աջակցեց միջդիսցիպլինար ուսումնասիրություններին և նպաստեց հայ գիտնականների համագործակցությանը ինչպես տեղական, այնպես էլ միջազգային մակարդակով:
Հայ գիտնականները նշանակալի ձեռքբերումներ են ունեցել գիտության տարբեր բնագավառներում՝ նպաստելով համաշխարհային գիտական հանրությանը։ Մասնավորապես, հայ գիտնականները աչքի են ընկել մաթեմատիկայի, ֆիզիկայի, քիմիայի, կենսաբանության և աստղագիտության ոլորտներում։ Հատկանշական թվերը ներառում են.
- Հովհաննես Ադամյան. Առաջատար ֆիզիկոս, ով նշանակալի ներդրում է ունեցել գունավոր հեռուստատեսության տեխնոլոգիայի զարգացման գործում:
- Անանիա Շիրակացի. Բազմանդամ, ով գերազանցում էր մաթեմատիկայի, աստղագիտության, աշխարհագրության և փիլիսոփայության ոլորտները: Նրա աշխատանքը հիմք դրեց տարբեր գիտական առարկաների Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս:
- Ստեփան Դեմիրճյան. Վաստակավոր մաթեմատիկոս, որը հայտնի է հանրահաշվական երկրաչափության և մաթեմատիկական ֆիզիկայի մեջ իր ներդրումով։
Հայագիտությունը՝ հայոց պատմության, մշակույթի և լեզվի ուսումնասիրությունը, այս շրջանում վերածնունդ ապրեց մի քանի գործոնների պատճառով։ Առանցքային գործոններից մեկը հայ մտավորականների և գիտնականների ջանքերն էին` պահպանելու և առաջ մղելու հայկական ժառանգությունը մշակութային և քաղաքական մարտահրավերների պայմաններում: Հայագիտությանը նվիրված ակադեմիական հաստատությունների ստեղծումը նույնպես վճռորոշ դեր խաղաց այս ոլորտում հետազոտությունների և գիտությունների առաջխաղացման գործում։
Հայագիտության ծաղկմանը նպաստած նշանավոր հայագետներից են.
- Նիկոլաս Ադոնց. Առաջատար պատմաբան, որը հայտնի է հայոց պատմության, մասնավորապես Կիլիկիայի հայկական թագավորության վերաբերյալ իր ուսումնասիրություններով։
- Հովհաննես Այվազովսկի. Հայկական ծագումով ականավոր նկարիչ, ով իր նկարներում պատկերել է հայկական բնապատկերների գեղեցկությունը՝ նպաստելով հայ մշակույթի և պատմության տեսողական ներկայացմանը։
- Վահան Քիւրքճեան. Հռչակավոր պատմաբան և հեղինակ, ով իր կյանքը նվիրել է հայոց պատմության, մասնավորապես հայկական սփյուռքի պատմության փաստագրմանն ու պահպանմանը:
Հայկական մշակույթի նշանավոր գործչի մասին ելույթ պատրաստելիս կարելի էր ընտրել այնպիսի գործչի, ինչպիսին Հովհաննես Այվազովսկին է, ում գեղարվեստական ժառանգությունը շարունակում է ոգեշնչել և գերել ողջ աշխարհի հանդիսատեսին։ Օգտագործելով լրացուցիչ աղբյուրներ և նյութեր ինտերնետից՝ կարելի է խորանալ Այվազովսկու կյանքի, գեղարվեստական ոճի և հայ և համաշխարհային արվեստում ունեցած ավանդի մեջ: Բացի այդ, Այվազովսկու մշակութային ազդեցությունն ու մնայուն ժառանգությունն ընդգծելը կհարստացնեն ելույթը և կապահովեն համատեքստ՝ հասկանալու նրա նշանակությունը հայկական մշակույթի ոլորտում:
13. Նոր դարերի Հայոց պատմության ուրույն մասն է կազմում հայկական գաղթավայրերի պատմությունը: Հայրենիքից հեռու ձևավորված համայնքների առջև ծառացել էին ազգայինինքնության պահպանման, մշակույթի զարգացման և Հայաստանին օգնելու, հզորացնելու հիմնախնֆիրները:
Ո՞ր երկրներումէին կազմավորել խոշոր հայկական գաղութներ: Ներկայացրեք դրանց պատմական նշանակությունը:
Համազգային ի՞նչ կառույցներ են ստեղծվել Նոր դարերում:
Փաստերով ցույց տվեք գաղթավայրերի դերը և ունեցած ներդրումը ազգային մշակույթի զարգացման և հայապահպանության գործում:
Մի քանի երկրներում պատմականորեն ձևավորվել են հայկական խոշոր գաղթօջախներ, որոնց նշանակալից համայնքներ են հաստատվել հետևյալ շրջաններում.
- Լիբանան. Լիբանանի հայերը զգալի համայնք են կազմում, հատկապես Բեյրութում: Նրանք կենսական դեր են խաղացել Լիբանանի տնտեսական, սոցիալական և մշակութային կյանքում: Հայկական ներկայությունը Լիբանանում սկիզբ է առել 20-րդ դարի սկզբից, երբ Հայոց ցեղասպանությունը վերապրած շատ մարդիկ ապաստան գտան այնտեղ: Լիբանանի հայ համայնքը պահպանել է իր ուրույն ինքնությունը դպրոցների, եկեղեցիների, քաղաքական կազմակերպությունների և մշակութային հաստատությունների միջոցով:
- Սիրիա. Հայերը Սիրիայում եղել են դարեր շարունակ, ընդ որում Հալեպը հայկական մշակույթի և առևտրի հիմնական կենտրոնն է: Սուրիոյ հայ համայնքը դիմագրաւած է մարտահրաւէրներ, յատկապէս քաղաքական անկայունութեան ժամանակաշրջաններուն, սակայն անոնք զգալիօրէն նպաստած են սուրիական հասարակութեան: Հայկական եկեղեցիները, դպրոցները և մշակութային կազմակերպությունները մեծ դեր են ունեցել իրենց ժառանգության և ինքնության պահպանման գործում:
- Իրան. հայկական ծագում ունեցող իրանցիները հիմնականում բնակվում են Թեհրանում, Սպահանում և այլ խոշոր քաղաքներում: Հայերն Իրանում երկար տարիների պատմություն ունեն՝ դարեր առաջ: Նրանք պահպանել են իրենց հստակ ինքնությունը եկեղեցիների, դպրոցների և մշակութային գործունեության միջոցով: Իրանի հայ համայնքը իր ներդրումն է ունեցել իրանական հասարակության տարբեր ոլորտներում, ներառյալ բիզնեսը, արվեստը և կրթությունը:
- Միացյալ Նահանգներ. Ամերիկահայ համայնքը Հայաստանից դուրս ամենամեծ հայկական սփյուռքի համայնքներից է: Հայերը զգալի թվով ԱՄՆ-ում հաստատվել են 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին, մասնավորապես՝ Հայոց ցեղասպանությունից հետո։ Ամերիկահայերը ստեղծել են կենսունակ համայնքներ ողջ երկրում՝ նպաստելով ամերիկյան հասարակությանը, միաժամանակ պահպանելով իրենց մշակութային ժառանգությունը եկեղեցիների, դպրոցների և մշակութային կազմակերպությունների միջոցով:
- Ռուսաստան. հայերը բավականին մեծ ներկայություն ունեն Ռուսաստանում, որտեղ համայնքներ կան այնպիսի քաղաքներում, ինչպիսիք են Մոսկվան և Սանկտ Պետերբուրգը: Խորհրդային տարիներին բազմաթիվ հայեր գաղթել են Ռուսաստան՝ տնտեսական հնարավորությունների և կրթության համար: Ռուսաստանի հայերը ներդրում են ունեցել տարբեր ոլորտներում, ներառյալ բիզնեսը, գիտությունը և արվեստը, միաժամանակ պահպանելով իրենց մշակութային ինքնությունը եկեղեցիների, դպրոցների և համայնքային կենտրոնների միջոցով:
Այս երկրներում հայկական համայնքները ստեղծել են ազգային կառույցներ, որոնք ուղղված են իրենց ինքնության պահպանմանը, մշակութային ժառանգության զարգացմանը և Հայաստանին աջակցելուն: Այդ կառույցները ներառում են հայկական եկեղեցիներ, դպրոցներ, մշակութային կենտրոններ, քաղաքական կազմակերպություններ, բարեգործական հաստատություններ։
Հայկական բնակավայրերի դերը ազգային մշակույթի զարգացման և հայապահպանության գործում կարելի է դիտարկել տարբեր ներդրումներով.
- Լեզվի և ավանդույթների պահպանում. արտերկրի հայկական համայնքները պահպանել են հայերենը դպրոցների և մշակութային ծրագրերի միջոցով: Նրանք նշում են հայկական ավանդական տոներն ու իրադարձությունները՝ ապահովելով մշակութային սովորույթների շարունակականությունը սերունդների միջև:
- Մշակութային հաստատություններ. հայկական եկեղեցիները, թանգարանները և մշակութային կենտրոնները ծառայում են որպես համայնքային հավաքների և միջոցառումների առանցքային կետեր: Նրանք խթանում են հայկական արվեստը, երաժշտությունը, գրականությունը և խոհանոցը` խթանելով հպարտության և ինքնության զգացումը Հայաստանից դուրս ապրող հայերի մոտ:
- Սփյուռքի ներգրավվածությունը Հայաստանի հետ. Սփյուռքի հայկական համայնքներն ակտիվորեն աջակցում են Հայաստանին մարդասիրական օգնության, ներդրումների և շահերի պաշտպանության ջանքերի միջոցով: Նրանք ամուր կապեր են պահպանում Հայաստանի հետ՝ նպաստելով նրա տնտեսական զարգացմանն ու քաղաքական կայունությանը։
- Քաղաքական շահերի պաշտպանություն. արտերկրի հայկական համայնքները հաճախ զբաղվում են քաղաքական քարոզչությամբ՝ բարձրացնելու հայկական խնդիրների մասին իրազեկվածությունը, ներառյալ Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը և հայերի իրավունքների խթանումը: Նրանք լոբբինգ են անում կառավարություններում և միջազգային կազմակերպություններում՝ աջակցելու Հայաստանին և լուծելու հայ ժողովրդի մտահոգությունները:
Ընդհանուր առմամբ, Հայաստանից դուրս գտնվող հայկական բնակավայրերը վճռորոշ դեր են խաղացել հայկական ինքնության, մշակույթի և ժառանգության պահպանման գործում՝ միաժամանակ նպաստելով իրենց ընդունող երկրների զարգացմանն ու բարգավաճմանը և աջակցելով հայրենիքին: