1.Հերոսների խսքը դարձրու արևելահայերեն:
-Մարան, էսօր աղեկ կերե՞ր ես, — հարցնում էր Հակոբը։
-Մարանը դու այսօր լավ կերա՞ր, — հարցնում է Հակոբը։
— Շուտով տուն տ՚երթանք,— ասում էր Հակոբը։
Շուտով տուն կհասնենք ասում է Հակոբը։
— Հը՞, չե՞ս ուզեր, կուզե՞ս շատ կենանք։
Հը, չե»ս ցանկանում, կուզե»ս շատ մնանք։
Մարանը մոտենում էր Հակոբին, կծում ֆեսը և թափ տալիս օդում։
— Նորեն խա՞ղ ըսիմ քըզի համար, հա՞, Մարան, — հարցնում էր Հակոբը։
Դարձյալ երգե՞մ քեզ համար։ Հ՞ա Մարան։
2.Նշիր Մարանին նկարագրող ամենագեղեցիկ հատվածը:
Ամեն կիրակի օր Հակոբը Մարանին տանում էր հերկված դաշտը և բաց թողնում․ Մարանը քամու նման թռչում էր, սահում էր նա հերկված դաշտի վրայից, ինչպես սուրացող ալիք։
Մարանը, իբրև պատասխան, վրնջում էր ոսկեհնչյուն։
Կյանքը սավառնում էր, ինչպես անվերջ մեծաթև մի առավոտ։
3.Պատմիր կենդանիների մասին քո վերաբերմունքի կամ քո սիրելի կենդանու մասին:
Շատ դրական եմ ես վերաբերվում ամեն տեսակի կենդանիներին։ Եվ ատում եմ այն մարդկանց, որոնք ձեռք են բարձացնում կենդանու վրա։ Ցավոք այսօր մեր կողքին շատ դաժան բաներ են կատարվում։ Մարդիկ օրը ցերեկոց հարվաշում են, վնասում են կենդանիներին։Ես սիրած կենդանի չունեմ։Բոլորին սիրում եմ։ Ես պահում եմ դեղձանիկ, ամեն օր հիանում եմ նրա գեղեցիկ երգով։
4. Ընդգծիր համեմատությունները:
Ձին, որին Հակոբը Մարան էր կոչում, սև էր, ինչպես սև սաթը, փայլուն և ողորկ մորթի ուներ։ Մարանի երեք ոտները սպիտակ էին և ճակատին հավկիթաձև սպիտակը նշանուներ նա։Նրա աչքերը խորունկ էին , նրա հայացքում հարավայինբնանկարների ամբողջ սարսուռ կար։
Նրա վրնջյունի մեջ մենք զգում էինք անհուն անապատների կարոտը։
Մարանը սանձ չէր տեսել իր կյանքում, նա ազատորեն ման էր գալիս մեր տանը, մինչև անգամ ճաշի ժամանակ, երբ մեծ ընտանիքը բոլորվում էր մեծ սեղանի շուրջը, նա գալիս էր, դունչը հանգչեցնում էր Հակոբի ուսին և սպասում մինչև նա շաքար տար, հետո դնում էր հորս ուսին, հուսկ ապա՝ մորս։
Մարանը քամու նման թռչում էր, սահում էր նա հերկված դաշտի վրայից, ինչպես սուրացող ալիք։
Ւ՜նչ էր երազում այդ թովիչ անասունը, ո՜վ իմանար, ապա վերադառնում էր սուրացող ալիքի նման, գալիս, կանգնում էր Հակոբի մոտ։
Մարանն էլ գլուխը կախ արած նրա գլխի վրա։
Միսաք Մինասյան 